Scenariusz poranny często się powtarza. Dźwięk budzika o piątej... Pan Mąż będzie wstawał do pracy (jak dobrze, że to nie ja...). Z zamkniętymi oczami: "Bebło masz w lodówce, banana w szufladzie, kawy dziś nie pijesz, czyli właściwie wszystko gotowe, nie muszę z tobą wstawać... Kury odeprzyj, jak będziesz wychodził!" Mąż mamrocze z dezaprobatą. Dobrze więc, zwlokę się pocałować w czółko na drogę.
Szamoczę się przy drzwiach z inwentarzem. "Henio, nie wychodź, za zimno! Piesek zostaje, pies nie wychodzi..." Aha, poszedł jeden z drugim... "No dobrze, to ja już pójdę po psa, kota i do kurek też, pa pa..."
Wychodzę przed dom i momentalnie zapominam, że chciałam natychmiast wracać spać. Teraz powinien nastąpić pełen metafor i uniesień opis jutrzenki, malowanych obłoczków, słońca witającego radośnie świat zza lasu... Grafomania. Może zamiast tego załóżmy kalosze i naprzód polem, miedzą, do dzikiej gruszy i z powrotem. Zapraszam na spacer o świcie.
Henryka zastałam zaraz za domem na kamieniu (łapki się nie moczą) kontemplującego kropelki.
Pies jednak pognał radośnie przed siebie, więc ja za nim a mgła obok nas.
Wróciliśmy z pękiem wierzbowych gałęzi dla kóz, bukietem koniczyny dla
kur, w mokrych spodniach, z bardzo mokrymi łapkami, niektórzy z
ubłoconym podwoziem. Szczęśliwi, euforycznie uradowani powitaniem
słońca. Ci z ubłoconym podwoziem poszli do łóżka. Mojego. Ja poszłam do
stodoły, karmić zwierzaki. Kawy nie trzeba, dosypiać też, szkoda takiego
dnia.
Czas tak jakoś leci szybko... Ani się człowiek spodział a już równe pół roku wieśniakiem chodzi, jak to niektórzy mawiają. W tym czasie dużo się działo, jak to na wsi. Nie licząc budowy, która wrosła już w nasz krajobraz, jak kurzajka w piętę, codziennie coś nowego. Przede wszystkim pierwsza wiosna pośród pagórków. Najpierw przyleciały żurawie i czajki, potem deczko spóźnione bociany i już całkiem na końcu jaskółki. Pierwszy raz widzieliśmy łosie, wielkie jak stodoły na szczudłach. Lisy, dziki, sarny i zające to powszedni widok z okien, więc pilot od telewizora porósł mchem i paprocią, bo nic nie przebije widoków na żywo i w kolorze. Na niebie od czasu do czasu pojawia się bielik. Pola i lasy się zazieleniły, wschody, zachody słońca jak malowane, słowicze koncerty i tak dalej, i tak dalej...
Tak nam zielono ze wszystkich stron.
Ale najważniejsze wydarzenie z ostatnich miesięcy nastąpiło nieco ponad tydzień temu, dokładnie piątego maja!
Kogo my tu mamy? Otóż mamy dziewięć pięknych młodych dam rozmaicie przyodzianych w piórka czarne, brązowe bądź jarzębate i jednego dorodnego kawalera, którego szata stanowi dokładny mix wszystkich możliwych ubarwień. Kawaler, nieco lękliwy, otrzymał na odwagę dumne imię Lucjan a jego damy zwą się Lucynkami. Takie właśnie kolorowe towarzystwo przyjechało w gdaczącym bagażniku do przygotowanego dla nich wcześniej kurniczka w stodole.
Nie tylko Lucjan jest nieśmiały, wszystkie kurki wykazują niezwykłą ostrożność w zetknięciu ze wszystkim co nieznane a im bardziej nieznane, tym większe olaboga należy wyczyniać a potem się schować, żeby wyciągać szyję i patrzeć, i przekrzywiać głowę. Na przykład na widok jabłka, bo może wybuchnie. Albo nowego karmnika, może złapie za kurze udko. Ewentualnie można zbaranieć na widok otwartych drzwiczek na wybieg. Bo wyjście jest tylko po to, aby się w nim ładnie prezentować. O tak.
Albo tak.
Bardzo ładnie, ale nie do końca o to chodziło. Chodziło bowiem o to, aby kurki dreptały sobie po wybiegu, skubały trawkę, muszkę, zażywały kąpieli słonecznych i piaskowych. Tymczasem nic z tego, bo zwierzątka są bardzo wrażliwe i delikatne, i żadna szanująca się biestrzykowska kura na żaden zewnątrz wychodzić nie będzie! Bo nie. No nic, czekamy... Chociaż pan Zdzisio się wkurzył i powiedział, że powyrzuca królewny na wybieg i mają tam siedzieć... Niech wyrzuca, ja do tego ręki nie przyłożę. Nawiasem mówiąc, dopiero wczoraj najodważniejsza Lucyna Czarna wdrapała się na grzędę i to na najwyższą. Lucjan na ten widok nie chciał być gorszy i też wlazł. Gorzej było zejść. Ale w końcu spaść, przy okazji trzepiąc skrzydłami jak wiatrak i gdacząc wniebogłosy, to też żadna ujma na kogucim honorze.
Do gustu natomiast przypadło wszystkim urozmaicenie diety. Co zresztą nie dziwi, bo granulat, jaki dostały w wyprawce (42 zeta za 25kg śmierdzących trocin w kolorze guana) omijają nawet stodołowe myszy.
Zatem bardzo smakuje pszenica w postaci płatków i zsiadłe mleko. Z naciskiem na mleko.
Niesłychana to rzecz, jak kury potrafią mlaskać i rozkoszować się smakołykiem. W tle nagrania to nie gdakanie, tylko nasz dzielny Maksio wylewający swe żale zza drzwi kurnika. Bo zamknęli psu przed nosem, nie wpuścili, nie dali mleczka, nie dali kury i w ogóle świat jest podły. Wracając do żywienia, nieco mniejszym popytem cieszy się zielenina. Owszem, można skubnąć, ale gdzie jest mleko?! Chociaż po chwili pretensji dzisiejsza sałatka z tartej marchwi i siekanego szpinaku została jednak opędzlowana. Kurki uczą się nowych smaków a my tego, że w kuchni już się nic nie zmarnuje. Ani na polu, bo wszelki chwast, pokrzywa, mniszek też lądują na kurzym stole.
A to kurza zastawa, która przyjechała kurierem... tak się czasem wygląda o piątej rano w Biestrzykowie, zanim się otworzy oko i przeczesze loki. Takie to cuda, proszę miłych państwa. Kto by pomyślał, że kury mogą dostarczyć tylu atrakcji i wrażeń, że takie z nich delikatne stworzenia. A jak miło posiedzieć z nimi i patrzeć, jak sobie urzędują w swoim królestwie. No i czekamy na pierwsze jajko, bo Lucynki to młode nioski pierwsza klasa, rasowe (podobno), rasy Rosa. I może w końcu przekonają się do wyjścia albo pan Zdzisio je przekona. I ciekawe, kiedy Lucek zacznie piać o świcie. I po jakim czasie zaczniemy marzyć o zakneblowaniu go.
11 grudnia
Mamy wodę!!! Wodę w kranach, ciepłą i zimną. Okazuje się, że to nie takie hop... woda niby była, ale była do niczego, bo żelazo, bo mangan. Filtry potrzebne. Jeden pan przyjechał i uciekł, drugi pan nabrał wody w usta (mailowo), trzeci też, do czwartego pana sami pojechaliśmy, żeby nie uciekł. Czwarty pan skapitulował po tygodniu namysłów. A czas leciał... Piąty pan oświadczył: nie ma problemu! Przyjechał i zainstalował, po prostu, zamiast gadać. Zatem nic już nie stoi na przeszkodzie - operacja przeprowadzka rozpoczyna się. Wyjeżdża zmywarka... koniec świata.
13 grudnia
Zabierają nam łóżko, nie ma odwrotu. Pogoda pod psem, huraganowy wiatr jak na zamówienie. Pakujemy do samochodu ostatnie sztuki dobytku i stado kotów w klatkę i dwa transportery. Psa oczywiście też. W akompaniamencie kociej muzyki na siedem instrumentów opuszczamy cywilizację i udajemy się na spotkanie nowego życia. Pierwszy wieczór spędzamy przy winie w nowej wiejskiej kuchni - na podłodze. Na koniec są również tańce.
14 grudnia
Kac tylko leciutki. Z mediów mamy radio. Ileż można zrobić ciekawych rzeczy bez internetu!
Z sypialni mamy takie widoki.
A takie mamy zachody.
Pies także jest niezwykle kontent z przeprowadzki. Koty mniej. Chwilowo znikły.
19 grudnia
Mamy internet. Trochę szkoda.
22 grudnia
Wyrzucam ekipę budowlaną, która ciągle kręci się po podwórku. Dość tego codziennego rycia, kucia, wiercenia, święta idą. A tu w każdym oknie jakaś gęba od świtu do zmierzchu. Damy sobie radę do wiosny bez balkonów na piętrze. 24 grudnia - 2 stycznia
Święta mijają rodzinnie z pierwszymi gośćmi. Wigilia między kuchnią, gotowaniem a składaniem mebli. Jedzenie przednie. Jak zawsze. Na Sylwestra kolejni goście. Wszyscy bardzo zadowoleni.
Któregoś dnia między świętami a Nowym Rokiem wychodzę rano na podwórko, żeby przywieźć drewna ze stodoły. Jest -15 stopni i bezchmurne niebo. W powietrzu tańczy diamentowy pył. Świat wygląda jak ze snu, tracę kontakt z rzeczywistością i tylko się gapię. Słońce otacza się tęczowym halo. Mądrzy ludzie mówią, że to może nawet parheliony. Bardzo ładne słowo, nic nie ma wspólnego z parchem. To słońca poboczne. Dopiero po fakcie, kiedy ten cały spektakl się skończył, dowiaduję się, że miało miejsce bardzo rzadkie u nas zjawisko. A Parhelion to może być piękne imię dla konia albo chociaż koguta, ku pamięci tego niezwykłego dnia. Prawie jak Bucefał Wielkiego Aleksandra.
Tak wygląda zmrożony świat mazurski na przełomie grudnia i stycznia. Królestwo Pani Zimy. I ja tam mieszkam!
A na polu codziennie towarzyszy nam taki oto jegomość. Robi zawsze obchód tą samą trasą.
Spokojna, codzienna powtarzalność to bardzo wiejska cecha. W mieście ciągle jakiś huk, dużo różnych spraw, plany ciągle się sypią, zmieniają, kalejdoskop. Na wsi jest inaczej. Bliżej natury życie jest prawdziwsze. Jest organizacja i są sprawy, które się same nie zrobią. Dom, podwórko, obejście mają swoje potrzeby i codziennie trzeba im poświęcić czas. Właśnie czas napalić w piecu.
A chwile z gorącą herbatą z malinami - bezcenne. Na ganku.
Wszyscy lubią ganek.
Jesteśmy więc na wsi. Masa pracy, masa wyzwań przed nami. Wszystkiego trzeba się będzie nauczyć na nowo. Pierwsze wyzwanie na najbliższy czas - kury. Niby nic... a jednak. Jak się za to zabrać? Trzeba się doktoryzować z kurzętnika. A potem inne, coraz ciekawsze sprawy. Nie mogę się doczekać.
To będzie dobry rok.
